Vanmorgen zijn mama en ik naar het consultatiebureau geweest voor mijn tweede bezoek aan de arts. Allereerst werd ik net als de vorige keer gewogen, zonder kleertjes en luier. Toen ik op de weegschaal gelegd werd, schrok ik daar even, maar algauw had ik een grote glimlach op mijn gezicht en lachte ik vriendelijk naar de assistente. Ook tijdens het meten keek ik vrolijk rond naar alles wat gebeurde.
Ik weeg nu 5720 gram en ben 60 cm lang. Daarmee zit ik een klein beetje boven het gemiddelde.
Vorige keer zat ik precies op het gemiddelde en tijdens mijn geboorte net onder het gemiddelde. Ik groei dus goed.
Na het wegen en meten was het wachten op de arts…
Zij heeft goed naar mij gekeken. Zo vindt ze dat ik goed reageer op geluiden en goed kan volgen met mijn ogen. Ook heb ik een sterk nekje. De ‘Berg’ op mijn hoofdje is volgens haar normaal van proportie. Wel heb ik een droog huidje. Mama en papa smeren daar steeds olie op. De arts vroeg nog of een droge en snel geirriteerde huid in de familie voorkwam…ja dus, dat heb ik waarschijnlijk van mama meegekregen…helaas.
Vorige week hadden mama en papa een bultje ontdekt op mijn hoofd, achter mijn linkeroor. Hiervoor ben ik vorige week woensdag naar de huisarts geweest. Dat was mijn eerste bezoek aan de huisarts. Het bultje blijkt een opgezette lymfeklier te zijn en dat kan geen kwaad. Vandaag heeft de arts er ook nog even extra naar gekeken en volgens haar is het een mooi rond bultje en ziet het er verder goed uit. Dit blijken baby’s wel vaker te hebben, vooral net boven het nekje bij de haargrens. Papa had gisteren daar nog een bultje gevoeld en dat blijkt nu dus ook een opgezet kliertje te zijn. Geen zorgen, zolang het niet groter wordt en/of een rare vorm gaat aannemen. Ikzelf merk er vrij weinig van en dat is ook een goed teken.
Tijdens het gesprek met de arts heb ik heel gefascineerd naar haar gekeken en naar haar gelachen. Ik vond het best interessant allemaal, maar het lachen verging mij wel aan het einde van het gesprek. Toen kreeg ik in elk been een prik…en dus was het huilen! Ook tijdens het aankleden was ik niet echt te troosten.
Maar eenmaal in de wagen en nog voordat we het consultatiebureau uitgelopen waren vielen mijn oogjes dicht en sliep ik als sabbelend op mijn speen snel in.
Bij thuiskomst was ik in een diepe slaap, zoals te zien op de foto.
Hopelijk heb ik weinig last van de prikjes…het slapen zal mij vast goed doen.