Regelmatig zie ik mijn vriendje Luc. Hij vindt mij erg interessant en wil graag met mij spelen. Dan komt hij aan met een speeltje of een boekje. Toch ben ik voor echt spelen nog wel een beetje te klein en zal Luc nog even moeten wachten.
Vorige week zijn we met z’n drietjes op bezoek geweest bij hem. Daar hebben we met z’n allen gegeten. Erg gezellig! Ik mocht zelfs even op schoot tijdens het eten. Na het eten wilde Luc nog even naar Boemba op televisie kijken. Hij zette zijn stoeltje klaar…maar toen viel hij achterover met z’n hoofd tegen de tafel aan. Wat moest hij huilen! Uit solidariteit ben ik ook maar even met hem mee gaan huilen. Vanwege al dat verdriet mochten we toen allebei op onze papa’s schoot naar Boemba kijken en dat vonden we allebei heel erg fijn.
Televisie kijken vind ik overigens erg interessant. Als ik huil en ik zie de televisie, dan is mijn verdriet elke keer spontaan over. Papa zegt dat ik dat van hem heb, want ja, hij zit immers de hele dag naar een scherm te kijken…dus zal het vast wel een beetje in mijn genen zijn gaan zitten…